Netgedichten

netgedicht (nr. 72.623):

Hexagoon

tussen de blauwe basten van een winterbos
stonden we daar kopkluivend klinkt zo smeuïg
tegen de bleke berken blote billen
haar kerndier een scarabee
en ik een stinkzwam dippend doodshoofdaapje
nooit noemde ik haar liefje
en schampte niets dan het oppervlak
ik rustte mijn ballen en liet haar ruiken
dit ben ik
lekker spelen vond ze dat
in die oogjes blinkende besjes
vliegenzwammen woekerden
op de indigo substraat
en om ons winden stemmen
hele koren kippenvel
de sjamaan tapte van het rendier
een aan muscimol rijke urine
trippelde als een Raspoetin door de poedersneeuw
nu
ze haalt m’n lul uit d’r mond en pauzeert
ook haar neus is rood
hou hem stijf
mompel en ik gris
naar een thermoskan truffelthee
laat ons de takken en hazen
de appels en zwijnen de
varens en hermelijnen
in zeshoeken zien verenigen
de wereld wordt
een hele honingraat
het is te koud om klaar te komen