Netgedichten

netgedicht (nr. 72.915):

Zijnsverdriet

Zijnsgeluk kan niet overleven,
zonder zijnsverdriet te voelen.
Wanneer licht verduistert.
Wanneer de avond valt.

Zijnsverdriet kan niet bestaan,
zonder aandachtig stil te staan,
bij hen die voor ons stierven.
Bij hen die nog komen moeten,
en zonder ons weer verder gaan.

Leven zonder zijnsverdriet,
is leven zonder contrasten.
Zonder verdriet te voelen,
heeft levensgelukkig zijn,
geen zelfbewuste reden,
van bestaan.

... Gevoelig zijn is als zijn van een gave geluksmunt met een kop vol verdriet. Wie wil daarom ongevoelig zijn? Of worden, om verdriet te kunnen ontlopen? Wat is geluk daarna nog waard? ...

Zie ook: http://www.albertweijman.nl

Schrijver: Albert C M Weijman, 5 december 2020