Netgedichten

netgedicht (nr. 73.326):

Verlangen

Als een uitgenepen spons,
voel ik mij gehinderd in mijn behoefte,
om jouw liefde te absorberen.
Het water zijn mijn tranen die wegsijpelen
door de gootsteen.
Net zoals onze passie wegsijpelt,
doorheen een eindeloos gat van een tijdmachine.
Terug sijpelend naar een tijd,
waarin we beide dezelfde taal van de liefde spraken.
Maar rust is geen goede tolk voor ons,
om elkaars liefde te leren spreken.
Hoe kan rust dan mijn vriend zijn?
Ook al heb ik dit zo hard nodig.
Oud is onze gootsteen,
scherp zijn de bochten,
waarvan mijn tranen de weg volgen.
Koud is het water geworden,
dat jouw hand nu laat sijpelen.