Netgedichten

netgedicht (nr. 73.560):

teruggaan

het roestig oude hek is afgesloten
daar fluistert nog de wind memento mori
en zie je afdrukken van kraaienpoten
want voor de dood ontvangt er niemand gratie

och, doe voor mij het hek nog één keer open
en laat mij in het wit dan binnengaan
ik zal de namen van de zerken stropen
terug de tijd in, laat me in de waan

en ergens dwarrelt nog een kraaienveer
het deert me niet want al mijn doden zingen
en herfstblad valt als bloesem op mij neer
dan huppel ik een oude lente binnen

waar vreugd bestond uit stampen in een plas
en schoonheid, glans van een kastanje was