Netgedichten

netgedicht (nr. 73.898):

doorheen de dag

ik slijp mijn dagen
aan botte stenen
vlak en nauwelijks door te zagen
het is geen tijd om te wagen
het is van binnen in stilte wenen

de lente is vals gestart
ondergesneeuwd met wit en zwart
een vleugel is al vallend gebroken
lijmen ligt niet voor de hand
ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken
zal moeten wachten op het licht dat landt

uit de aarde, nog, hoor ik,
zeker wel, een levendig gezang
het is niet zo, dat enkel de nacht opspeelt;
het is zoals het gaat, het gaat zijn gang
mijn zijn is, zoals gekend, opgedeeld