Netgedichten

netgedicht (nr. 74.071):

Wegdromerij

Even wegdromen
Samen een wereld apart
Onder dezelfde maan.

Wanneer een nieuwe avond in alle rust kleedt
verdrinkt mijn blik nog even in mooie gouden gloed
Laat me dragen en voeden door deze ongeziene helderheid
Een warm aanvoelende cocon voorzien van een zijdezachte glans.

Het puur licht bespeelt mijn breekbaar hart met
menig gekleurd akkoord van harmonie en samenhang
Een ziel is geraakt, zij verdrijft al mijn moeilijke gevoelens en
verdriet zodat ik weer kan groeien en bloeien zoals een echte bloem.

Onder het dak van de hemel dekt een veelvoud
van kleine schitteringen mij toe met een satijnen deken
Een troostend gebaar voor mijn diepe traandruppels die in een
water meestromen tot zij uiteindelijk zullen uitmonden in een open zee.

Op de vleugels van de wind wordt een stille droom
geboren die mij laat wiegen in een rijk geborduurde lucht
De twee ogen raken fluwelen zuchten en tedere verlangens aan
Luister naar het zacht gefluister van golven, een heerlijk ergens anders.