Netgedichten

netgedicht (nr. 76.628):

Ode aan een watervogel

Hoe meditatief en intuïtief het portret van een
eenzame vogel kleeft langs de oever terwijl het silhouet in
verschillende kleurnuances weerspiegelt op het rimpelend, plooiend
en golvende wateroppervlak, een inspirerend beeld om nooit meer te vergeten.

Hoe vers gegoten een nieuwe lente hier swingt en
zingt tussen de ruisende stengels en het wuivend riet waar
zij geduldig en vol goedheid wacht op wat komen zal, het ervaren van
meer innerlijke rust gepaard met de kleine momenten die ze voor haarzelf neemt.

Hoe ik stilte hoor die als een vloeiende lijn getrokken en
ononderbroken kronkelt op de rug, op weg naar een poot in ranke
evenwicht op hetzelfde ogenblik voel ik bezinning en bezieling kruipen in
het staande lichaam waarlangs de vleugels in ontspannen, relaxte houding hangen.

Hoe onbevangen en open zij in het leven staat waar ze haar
krachten laat samenbundelen in een niet alledaagse verschijning die
ook nog eens innerlijke schoonheid en uitzonderlijke innemendheid uitstraalt
tegelijkertijd onbevreesd en meedogenloos; de wondere wereld van een kleurrijke reiger.