inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 76.970):

Glazen Kooi

De deuren van mijn kooi zijn weer geopend,
Maar de vrijheid van mijn geest is al ontnomen,
Ik staar naar een wereld wat enorm is veranderd,
Dat spreken over “het oude” de waarheid ontmaskert,

Ik zie hoe de aarde huilt en voel haar pijn in de regen,
Ik zie hoe de mensen achter hun glimlach een rol bespelen,
Ik hoor mezelf praten terwijl mijn lippen niet bewegen,
Alsof ik mijn ziel hoor smeken om zijn bestaan niet te vergeten,

Ik zet een stap naar buiten in wereld wat ik niet meer ken,
Dat het voelt alsof ik moet vluchten voor wie ik nu ben,
Dat de angst mij benauwd voor wat er allemaal komen gaat,
Als ik nu pas besef dat de wereld uit een glazen kooi bestaat,

Wat is nog een thuis waar ik niet meer mijn zelf mag zijn,
En mijn armen worden vastgebonden op het vrijheidsplein,
Dit is niet meer de tijd van sprookjes bij wie het schoentje past,
Dit is herhaling van de geschiedenis wat alleen nog een dwaas verrast.


=•= Rouhi =•=

Schrijver: Rouhi, 4 mei 2022


Geplaatst in de categorie: emoties

Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 75

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)