Netgedichten

netgedicht (nr. 77.086):

Schellen

In het licht van deze volle maan
luister ik niet meer naar de letters,
leg de woorden als mijn kleren af
en vind in hun schaduw

mensen die met mij
bewegen door de straten,
maar niemand houdt echt
mijn hand vast – enkel in de vorm.

In dit licht geen kleur meer,
maar nog wel de huizen,
bevolkt,
verdraaid,
groeiringen
van een stad,
nooit gepland,
wel geplant:
mezelf,
naakt, vreemd veranderd,
kind verankerd
in een zee van zonlicht
dat te fel was.

Ik ben gaan dromen,
gaan dwalen
totdat ik nu
in het licht van deze volle maan
rust vind
niet in de kleur,
maar door de geur

die zij mij aanreikt,
die mij eindelijk bereikt –
ontdaan van oude huid
kind gebleven
onder alles…

Als de maan ondergaat,
heb ik mezelf opnieuw aangekleed.