een doorgaande weg
als mijn wereld dreigt zich
voor haar taak te verblinden
waar ik als door de tijd heen vaak van wakker lig
lijkt een er geen toekomst, is het als het ware
tossen of een dichte mist trachten op te klaren
wijl ik diep de adem bevries of het vocht zacht
of ongeremd laat gaan
dan wel dwangmatig zoek naar de uitkomst
al vele mijlen verder, zakt het gemoed minder
in echt onafwendbare drijfzand, dat zeker nog
wordt uitgespoten, geen twijfel daarover.
toch blijk ik een vinder
of een verrekijker achterwaarts
en word ik minder dover van binnen
en open de ogen zich voelbaar voorwaarts
het is zeker dat het verleden zich als een baken nestelt
en zich ingraaft naast het ware weerbare doch aangetast riet
ik word kennelijk, (wat men onbewust zou kunnen weten),
in een ander vernieuwd daglicht gesteld,
maar zoiets overziet de dag van gister niet
dat heeft het leven ook aldoor verteld...
en de ziel, doorgaans,
onderweg nauwelijks tot niet ziet
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 11 juli 2022
Geplaatst in de categorie: psychologie