inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 77.521):

Het bootje in

Als jij en ik als grommende motoren
Voor de stampende kiel van ons schip op zee
Tot vlammen, tot inktzwarte as konden mengen
Hoog de leegte de hoge lege wolken in als regen
Voor eeuwig uitgestort als zware as in diepe zee
Volkomen in ons immer mengen samen
Elkaar tot in de lange diepte zakken
Tot armen van de inktvis lengen
Tot zwarte inkt van de inktvis
Steeds samen in een nieuw verstrengeld wij totdat wat mengt het mengsel van ons samen is
Totdat wat mengt de wolken van onpeilbaar woelen is waarop ons schip de kiel nog stampt
En wij het raadsel kennen
Te varen op de diepe afgrond van dat raadselachtig wij

Schrijver: Peccator publicus
12 juli 2022


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 100

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
K.Bladzij
Datum:
15 juli 2022
Poeh, poeh, Peccator...
Is het nog wel verantwoord om
met jouw zwartewoordenvisie te leven?
Ga niet over de kop, man.
Met dit brouwsel overtuig je niemand.
Maar het schip verzwelgt de kapitein,
dat wel...
Naam:
J.Bakx
Datum:
13 juli 2022
Heftige beeldspraak! Graag gelezen, Hans.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)