Netgedichten

netgedicht (nr. 78.230):

Wolkewietje

Hoe en op welke wijze
blijft voor altijd en eeuwig
een verhaal zonder einde,
zonder einde of begin

zolang de mens mens is
een onbeduidend korreltje stof
op de plooirok van het universele heelal

een minuscuul wolkewietje
dat af en toe op visite uit de hemel naar het aardrijkmensdom nederdaalt om de mens een hand te reiken...

Kijk, zegt witte wolkewietje,
kijk maar goed, ik ben de weg
en wee degeen die mijn hand raakt, hij of zij is zo gezien,

ik ben een zucht van de ziedende zee, geen brahman, o god, welnee,
ik ben veel kleiner en heel bescheiden,
ik ben de god in uw gedichten

deus sive natura, een god
in de hemelboog van de natuur