Netgedichten

netgedicht (nr. 78.352):

verstek

verstek laten gaan van
mijn diepste verlangens
die eigenlijk door de
tijd zijn geabsorbeerd

hoewel dromen zich
kunnen verplaatsen
in het verstek laten gaan
van het ” wakker “ zijn

realiseer ik me dat mijn
nietige aanwezigheid
onontbeerlijk is verbonden
met het aanwezig zijn

in volle aandacht

tersluiks nu ik dit geschrevene
aan de hand van al
mijn ervaringen, verplaats
ik me in het slachtoffer

dat ik mezelf toe - eigen

niets is me vreemd, zelfs wanneer
ik me realiseer dat ik dikwijls
verkeer in de droomwereld
van meditatie waar gedachten

vlieden van hot naar her zonder
het te willen aanraken, het is
als een boom waar de vogels
wel mogen rusten,

maar zeker niet nestelen

maar dikwijls ben ik het nest
dat zich met moeite staande
weet te houden bij de on - winden
die ik als laster ervaar

maar tegelijkertijd is het zo
zoals het gaat en is mijn
pad het zadel zonder riemen

tot de dood me van
de werkelijkheid zal bevrijden