Netgedichten

netgedicht (nr. 78.561):

Nu achteraf

Hoe tijden voorbijkomen, elk op een bijzonder
manier, eigen ritme en met unieke snelheid; geboren als
een jonge lente ergens op deze wereld, mijn kleine neus en een
zachte soepele huid compleet vergeten, armen die de warmte omhelzen.

Weet je nog sproetjes, in de zomer opgeklaard
Ondertussen komt de eerste zoen geheel onverwachts langs
Onderweg naar het diepe hart, de bron van balans en verbinding waar
momenten vol betekenis worden gedeeld, groot en klein kruisen elkaars wegen.

Gezamenlijk streven naar, realisatie nabij, eerste
herfstscheuren komen tevoorschijn, weer gedicht en wat er dan
nog overblijft zijn plooien en vouwen als sporen afgedrukt op een stukje
voorhoofd terwijl herinneringen zich laten meestromen op de golven van mijn rug.

Gedurende de winter maak ik aandenkens van dit
rijk leven waarin het vervlogen verleden met de daarbij horende
traandruppels heel lang wordt bewaard en zo optimaal mogelijk opgeslagen
Op een dag word ik verstild en versteend, zowaar gekomen en gegaan; waar zal jij zijn?