Kraaientaal
Krijst de kraai zijn zwarte schreeuw of is het niet
de schreeuw,
is het de hoge boom, het afval, de dunne twijgen.
Is het zijn stromend bloed, wie heeft hem
op de hoogspanningsmast gewezen, waar is het
andere woord voor oorlog wat mijn hoofd nog niet
weet.
Hoe vaak moet kraai nog zeggen, ik ruim alles
op, haal jouw kuikens uit het nest, laat mij met
rust.
Leg je wapens neer, ga me uit de weg dan kan ik
afval ruimen, kan ik bij mijn insecten en mijn noten,
mijn territorium, zwerven in de lucht, de zwarte schreeuw
die ik schreeuwen moet.
Om te kunnen blijven waar ik verveelvoudigd ben,
in het landschap van bossen, bomen, akkers
en weiden,
mijn kraaienpoot wrikt een McDonald’s doos open, blijvend geketend,
aan de angst, die aan me knaagt.
Het bestaan van één zwarte kraai stelt weinig voor
en ik en alles wat ik zeg valt in het niet,
schiet niet op mijn vleugels, blijf weg bij mijn
laatste bomen, blijf af van mijn ziel.
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: wereld
kraaientaal
118
Geef je reactie op deze inzending:
De kraai heeft immers nooit sympathie gewekt, als de duivel in zijn onstuitbare drang tot vernietiging van al wat is.