Netgedichten

netgedicht (nr. 79.598):

Regen, regen...

Het regent al de hele dag, terwijl de bloesems wenken.
Ze vrezen vocht en kunnen ons niet schenken
wat ons doet juichen om het licht en om de klaterlach
van ‘t kind dat buiten speelt en droomt.

Maar lente komt, ze kan niet blijven wachten
maar is geduldig en getrouw met onze aarde
die kreunt onder ‘t gewicht van ons getreuzel
en ons traag beminnen.

Wie lacht er nu, wie zingt om ziel en zinnen
en weet geborgenheid nog wonen in dit land?
Al regent het de hele dag, straks gaan de bloesems
open en zien we dat ook hoop weer is geplant.