Netgedichten

netgedicht (nr. 79.942):

5 mei 2022

De zon komt nog op
en gaat ook weer lijdzaam onder
't Is wat' zegt een stemmetje in mijn hoofd
van dit geluk nog niet beroofd
ondanks al het werelds gedonder.

Zelfs als wolken van kleur verschieten
mag het de pret niet drukken
Er blijft altijd wat moois verscholen in de mens
Zo niet, dan is het op zijn minst een wens
als het geloof erin niet meer wil lukken.

De mens, een onpeilbaar wezen
Dichtbij of in verre oorden
het laat zich al te gemakkelijk raden
In oorlogstijd komt de ware aard boven in daden
in vredestijd blijft het al te vaak bij woorden

Niets houdt de transformatie tegen
van de mens als moordenaar
Ouders, school, noch cultuur
beletten hem van het openen van vuur
op de medemens, of het nu hier is of daar

Benjamin en Mollie nemen er dus nog een
net als velen met en rondom mij
en zuipen zich 5 mei een stuk in de kraag
om laveloos kotsend in de haag
te lallen:
"Oh, ik voel me toch zo vrij"