Netgedichten

netgedicht (nr. 80.092):

Kwetsbaar dochtertje

Het landschap van je jeugd is nog herkenbaar
in je gezicht, sterk doorlijnd en gebutst,
met het verstrijken van de tijd kleurde alles mee,
verzonk in je, werd stevig door elkaar geklutst.

Langzaam verdween wat zin verleende, betekenis gaf,
en zeker, 't is verschrikkelijk van niets meer te weten,
maar pijnlijker, zo niet volstrekt meedogenloos,
is het laffe en sluipende proces van vergeten.

Nu, doelloos dwalend door de resten van het verleden,
zit je voor de spiegel naar jezelf te staren, oogopslag mat,
jouw spraak geslonken tot onverstaanbaar gemurmel,
ach, kwetsbaar dochtertje dat ik nooit heb gehad.