Netgedichten

netgedicht (nr. 80.132):

Laatste gesprek

De hoge bomen, zwart in het late winterlicht,
wierpen vreemd langgerekte schaduwen op het gazon
en op het bankje waarop wij zaten in een stille leegte,
die groter werd toen het trage sneeuwen begon.

Jouw handen en haar roken nog naar de herfst,
je gezicht was vaag zichtbaar in de schemering,
met verwachtingsvolle ogen, als die van een meisje,
keek je mij aan, alsof alles alleen van mij afhing.

Er hing een waas van angst en onrust om je heen,
ik wist niet te zeggen of en hoe nu verder te gaan,
verlangde naar iets dat er al lang niet meer was,
voelde de aantrekkingskracht van een zwervend bestaan.