De zon is een troost

de dagen vallen uit mijn handen
ze voelen als vervreemde vrienden
als een landschap zonder hemel

er is geen liefde zonder vrede
er is een soort van morgenlicht
kruipend uit de verfkist

van impressionistische schilders
hun onhoorbare taal
door absint stuk gedronken

water rimpelt kalm
mijn ziel rust even uit
achter zachte tralies

missen is nog steeds
een voorstad van verdriet
de wereld kantelt over me heen

maar de zon is een troost
ze is altijd alleen
en toch blijft ze schijnen

extra veel schrijfdrang

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 7 stemmen 329