Netgedichten

netgedicht (nr. 81.049):

Onophoudelijk

Ik vond je in een regendichte jas
een plank onder je arm geklemd
angstig wadend langs de kust

Zag dat je niet kon wennen aan
de verblinding van het leven
je kneep de ogen dicht

Dat de volheid van de hemel
te veel voor je was dat je
de hemel naast je niet zag

De ruimte voor een vogel
met weigerende wieken
is te hoog gegrepen

Zachte handen gaven je een plek
in het kraaiennest
jouw uitkijkplaats in de mast

Een ziel spoedt zich ongezien
door onbegrensde ruimte en tijd
beneden je de onophoudelijke getijden