Netgedichten

netgedicht (nr. 81.272):

Jouw schepping

jouw licht
liet eindelijk
de contouren
verbleken waarin
jouw waarheid
gevangen zat

stukje bij
beetje werd
jouw schepping
begiftigd met
leven warmte
en liefde

op weg naar
een volmaakte
medemens
die zichzelf kent
en herkent
in anderen

ik dacht je
te boeien maar
vergat mee te
groeien nam
ruimte die niet
de mijne was

en toch heb ik
altijd jouw hand
vastgehouden was
liefde onze paraplu
voor eindeloos
geborgen zijn

nog groeit die
eenheid ondanks
alle spanning en
venijn op weg
naar eeuwig
gelukkig samenzijn