Netgedichten

netgedicht (nr. 83.159):

Hun geborgenheid

ik wist
dat het zijn
handen waren
waarvan
de vingers
mij wenkten
om in hun
geborgenheid
te komen schuilen

zijn sterke
open handen
waren altijd een
toevluchtsoord
als ik door verdriet
moest huilen met
tranen die uit
heel diep van
binnen kwamen

ik ben op weg
naar een
transparante horizon
omdat daar licht
nog het langst
in helder zwemt
het is liefde die
mij energie geeft
om in dit leven

gelukkig te zijn
zonder erg
beschadigd te
worden en door
scherpe randen
te gaan bloeden
bij gebrek aan
warme tolerantie
van dichtbij