Netgedichten

netgedicht (nr. 83.983):

het ellenlange verhaal

bij haar waan ik me terug
naar eens waar ik schermde
met tijd en mijn kinderlijke
aanwezigheid

ze kende me niet, beter toch?
want het niet weten zijn de
vleugels van vrijheid, niet
behept door onraad en glorieuze
valse overpeinzingen

nu, nu behelst ze het weten wie ik was
doch wie ik nu als aardse eenling ben
is voor decimale jaren lang voor
haar nog een vraag, maar
ze zoekt en pleegt geen woorden daar
mijn stilte de Allerheiligen in
ontboezemingen overtreft

wel ziet hoort merkt en voelt ze al mijn
historische aanwezigheden, van
klein middel groot en grof, en zelfs
mijn antiquair die ik roemloos
nimmer in een uitgestrekte
mogendheid zal etaleren

ze weent nimmer mee, wanneer
mijn geschreeuw geschrei paniek
angst de vormen van het
universum in ruimte overtreft, ze
kent geen blaam

geen naam die bij me past, ze
is mijn A viertje zonder lijnen, ze
is m’n leesteken uit een vreemde
taal, ja want zij, is de sleutel
van mijn ellenlange verhaal