Echo van eb

Grijze leegte slaapt
golven zwijgen in de nacht
sterren houden wacht


Alleen, zo eenzaam voel ik mij bij eb
waar de horizon zakt, verzonken in slapend zand.
De lucht weeft tranen in wolken van grijs
en ik kraak, ik wacht op mijn liefste, op een hand.

De horizon zakt, verzonken in slapend zand.
De zee trekt zich terug, grijpt gulzig haar golven,
legt ze neer als een sluier op winderig glas
bewegingloos stil, klinkt zijn concerto van troost.

De zee trekt zich terug, grijpt gulzig haar golven.
De stilte spreidt zich vlak, zonder zucht op het strand.
De grijze leegte drukt op mijn adem, en toch
een kleurenpalet, als een Léon Spilliaert zijn hand.

De stilte spreidt zich vlak, zonder zucht op het strand.
Maar het tij keert, de nacht wordt straks verscheurd.
De volle maan zal waken, haar licht mij verwarmen.
En hoog in de hemel, wachtend, houdt de sterrenzee woord.

Biografie van deze schrijver

Eenzaamheid Gemis Hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.3 met 3 stemmen 153