Netgedichten

netgedicht (nr. 84.395):

Winterse mystiek

Nevel omarmt tijd
herinnering in stilte
water weerspiegelt

Wanneer in de vroege morgenschemering
mijn blik wordt gevangen door een sluier van stilte, die zich
neervlijt over kale velden en spiegelend water. Contouren van bomen doemen
op, zoals schimmen uit vergeten verhaal terwijl het landschap ademt in nevelige geheimen.

Dat het waas hangt als een ademloze mist
zonder beweging, zonder geluid, waar elk geluid verstikt wordt
tot een fluistering, en schimmen pas zichtbaar worden op het laatste moment.
Gedachten worden ongrijpbaar, drijven als wolken, samenkomend in punt van ijle reflectie.

Overpeinzingen glijden mee met het water,
een toekomst glanst, ver en toch dichtbij, uitgestoken handen
raken slechts de kou van de wind. Met elke stap die ik zet, klein maar zeker,
stromen herinneringen mee in enige golven die de winterse lucht met fluisteringen vullen.

Hoe dagen en nachten voorbij kruipen, soms
traag, soms haastig verdwijnend in de verte. Maar elk moment
glinstert als een ijskristal, waar elke verwondering en verstilling samenkomen.
En in die winterse stilte, waar tijd oplost, zal de werkelijkheid opnieuw tevoorschijn komen.