Netgedichten

netgedicht (nr. 84.429):

De stem van de aarde

Adem van de lucht
wortels in zachte aarde
leven ontvouwt zich

Stem van de aarde, diep en resonerend
een lied dat reist door wortels, stenen en tijdloze golven.
Ongehoorde melodieën fluisteren naar mijn breekbare en kwetsbare
ziel; een voortdurende resonantie van het oeroude, dat zich als schaduw onthult.

Wind spreekt in fluisterende adem door de
bladeren, die verhalen dragen van reizen en thuiskomst.
Welluidend als een symfonie van het leven die nooit stopt en altijd in
beweging blijft, onuitputtelijk in haar cadans, een spiegeling van tijdloze harmonie.

Regen raakt mijn huid, tranen uit de hemel
en voeden de kracht in mijn wezen, waar het leven bloeit
Onder de warme gloed van het eindeloos licht smelt alles samen in een
ongekende verbondenheid van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken.

Zelfs in je stilte klinkt het lied van sterrenlicht,
hun stralen tekenen eeuwigheid in de diepte van het zwart.
En ik? Ik verdwijn als geheimzinnige bewonderaarster in de schoonheid
van je bijzonder unieke verhaal, een getuige van het universum dat zingt in melodie en tijd.