Onder een bloedmaan

Tranen in de nacht
de maan roept naar de sterren
jouw adem blijft hier


Tijdens de nacht zie ik de
zachte gloed van Selene en voel hoe mijn
hart langzaam uit elkaar valt, genesteld in rouw die zich
verweeft met de hemel, waar de rode maan zacht jouw ziel meenam.

Vandaag verliest mijn blik
zijn helderheid onder een grauwe mist
die zwaar drukt op alles wat ooit licht leek. Wanneer de
verduistering haar gang gaat, dooft je hart, mijn stem begeleidt je zacht.

Onder de taxus reik ik
je mijn hand en mijn kus, een echo die
nooit zal vervagen of vergeten, terwijl de zonnestralen
langs je huid glijden, zo bleek en stil als de maan die ons blijft omarmen.

Hoe dan ook, onze draad
is niet doorgesneden. Ik voel je adem als
een frisse wind, die mij opfleurt en doorvoelt, hoe onaccep-
tabel het leed ook is. Ik huil alleen bij jou, mijn tranen verdwijnen in stilte.

Biografie van deze schrijver

Rouw verlies herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 10 stemmen 308