Netgedichten

netgedicht (nr. 84.722):

Stemmen van de natuur

Stilte in de lucht
de bomen fluisteren zacht
golven dragen mij

Lucht ademt rust, de wind
draagt een fluistering, strijkt langs mijn
huid en raakt gedachten die nog dwalen. Bomen bewegen
traag, hun schaduwen reiken naar mij, als handen die troosten en zoeken.

Zon verwarmt, maar haar licht
voelt een zachte storm, een aanraking die
iets wakker maakt in mijn kern. Ik laat mijn zorgen zakken
tussen wortels en aarde waar stilte ze omarmt en zonder vragen bewaart.

Vogels stijgen op, hun vleugels
snijden door tijd, ik voel hun vlucht in mijn
borst als een echo van verlangen. Ze brengen vrijheid, maar
ook een rusteloze stroom, een roep die ik begrijp en toch niet helemaal ken.

Water weerspiegelt wat ik ben en
wat voorbijgaat, golven komen en nemen iets
mee, laten iets achter. De stilte en de kracht staan samen in
dit moment. Ik adem in, laat het zijn zoals het is, en voel hoe alles samenkomt.