In de schaduw van de stilte

Verwaaide namen
de wind draagt hun stemmen mee
stilte luistert toe


Tussen de grafstenen ligt de tijd, verweven met de grond,
waar namen langzaam vervagen onder de schaduw van het gras.
De geschiedenis huivert in de winden die door de bomen trekken,
terwijl de aarde de verhalen van hen die gingen, zachtjes bewaart.

De wind fluistert over de oude paden van steen,
een symfonie van stilte waarin het leven door echo's ademt.
De hemel draagt de dromen van hen die rusten onder de aarde,
en de bomen schudden hun bladeren als een stille groet aan wat was.

In de stilte van het graf, waar de tijd in cirkels draait,
zegt de wereld niets, maar alles is toch gezegd.
De bloemen bloeien voor een moment, slechts om weer te vervagen,
terwijl herinneringen als wortels in de grond zich dieper vastklampen.

En terwijl de schemering de horizon kust met zijn gouden gloed,
voelt het alsof de dood slechts een andere vorm van leven is,
waar de schaduwen zich vermengen met het licht van de sterren,
en alles wat was, gewoon weer een deel wordt van het grote geheel.

... Geschreven naar aanleiding van mijn bezoek aan een begraafplaats. ...

Biografie van deze schrijver

Begraafplaats

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 4 stemmen 128