Altijd aanwezig

Wind strijkt langs de namen in steen, een fluistering van wat was,
mijn vingers volgen haar letters, koud en stil, maar nog altijd haar.
Ik sta hier, met een hart dat echo’s draagt van wat verloren ging,
en in de aarde onder mijn voeten fluistert haar stem zonder klank.

Tijd heeft haar contour vervaagd, maar niet de warmte van haar lach,
nog altijd voel ik haar in de zachte gloed van een dalende zon.
In elk vallend blad hoor ik haar stap, in elk briesje haar adem,
een schaduw van nabijheid, onzichtbaar en toch niet weg.

Ik spreek in gedachten, vraag of ze luistert, of ze nog weet,
of de afstand slechts een sluier is, dunner dan de sterrennacht.
Misschien, ergens waar licht geen einde kent, wacht ze al op mij,
een plek waar geen afscheid bestaat, alleen weerzien, alleen thuis.

Dus keer ik mij om, met de dag in mijn rug en haar naam in mijn hart,
de pijn verzacht niet, maar draagt zich anders, zoals eb na vloed.
En ooit, wanneer de laatste sluiers vallen, stap ik in haar armen,
waar verlies ophoudt te bestaan en tijd zijn macht verliest.

Biografie van deze schrijver

Rouw herinnering verlies

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 11 stemmen 404