Het stille meer

Een meer bevangt mij
haar rust neemt mijn adem in
reflectie nabij


Langzaam strekt het water zich uit als
een spiegel van eindeloze lucht, waar wolken zweven
in een zucht van wit en grijs. Oevers buigen zich naar hun eigen
spiegelbeeld, terwijl riet zacht ritselt in de ademhaling van onzichtbare wind.

Aan overkant sluimert het bos, wachtend
in schaduwen van diep groen, waar ook de takken zich
uitstrekken. Zon glijdt traag naar beneden, haar goud breekt in dui-
zend vonken, en laat patronen dansen op de golfjes die zich bijna niet verroeren.

Een vogel scheert laag over het water, de
vleugels bijna stil alsof hij zich niet los kan maken van
de betovering van de ondergang van de dag. Zijn echo verdwijnt in
de open ruimte, waar avond zich nestelt in de wortels van de oude, gebogen wilgen.

Tijd vervaagt hier, zijn scherpe randen ver-
dwijnen in de diepte van het meer, waar verborgen werelden
slapen onder een oppervlak van zilver en blauw. Misschien herbergt het water
een vergeten verhaal, gefluisterd in rimpelingen die oplossen en nooit meer terugkeren.

Biografie van deze schrijver

Meer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 8 stemmen 329