Vleugels van de nacht

Schaduw in de wind
fluistert langs maanlichtsluiers
vervaagt in de nacht


In het schemerduister,
waar schaduwen fluisteren, vouwt een
nachtvlinder zijn vleugels open, dooft het daglicht in zijn
dans. Hij zoekt het verborgen, stilte die rust tussen blad en zachte bries.

Geketend aan het zilveren
spoor van de maan, zweeft hij tussen de
draden van de nacht, doolt in stilte. Licht lonkt, maar in het
vuur schuilt blind verlies, hunkering die langzaam alles in zijn pad verteert.

Vleugels dragen sterrenstof,
herinneringen die vervagen in de morgen,
versleten in de tijd. Toch vliegt hij verder, een reiziger zonder
bestemming, verloren in het verlangen, waar de horizon verbleekt in dromen.

De lucht opent zich, de nacht
vervaagt, zijn ongekende vlucht eindigt in een
laatste zucht, verloren. Geen echo van stilte, geen spoor van zijn
bestaan, alleen de ochtend die ontwaakt, onwetend van het geheim dat zij draagt.

Biografie van deze schrijver

Nachtvlinder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 16 stemmen 539