Netgedichten

netgedicht (nr. 85.149):

Dat lokje

altijd was er
dat wispelturige lokje
springerig midden
op je voorhoofd
wilde nooit op haar
plaats blijven zitten

bij iedere staccato
sprong zij uit de band
moest dan met een
correctieve veeg
weer terug naar
haar geboorteplaats

als jij je betrapt voelde
was er altijd dat
bijna schuldige lachje
over een gewoonte
waar jouw muziiek
echt niet onder lijdt

jouw bewegingen
zijn gratieus en in alle
harmonie op elkaar
afgestemd in de
ontspanning waarin
jij optreedt en speelt