Netgedichten over bedankt

netgedicht (nr. 365):

De glimlach van de dageraad

Licht kust de hemel
de merel fluistert zachtjes
de aarde ademt

Er is een ogenblik, nog vóór het licht
zich echt toont, waarin alles lijkt te ademen in zachte
golven van stilte, en ik, haast onmerkbaar, voel hoe mijn huid opent
voor het ontwaken, alsof mijn hele wezen luistert naar iets wat geen woorden nodig heeft.

Een merel zingt één heldere noot, die
rimpels trekt in de ochtendlucht, alsof hij de tederheid
van dit uur begrijpt zoals ik dat doe, en ergens verderop fluistert het
water tegen de stenen. Een taal van verlangen, ontkieming en het zachte ruisen van hoop.

De kleuren van de lente — pril groen,
bleekroze, geel als belofte — strelen mijn blik alsof het
leven opnieuw leert ademen, en terwijl een briesje me ontroert als een
eerste liefdesgedachte, besef ik hoe wonderbaarlijk het is om simpelweg geraakt te worden.

Dan glimlacht de dageraad, niet luid, niet
opzichtig, maar met zachtheid, een soort licht dat bloeit
in mij zonder iets te eisen, en ik laat mijn blik opgaan in een hemel die
zich langzaam opent; voelend dat dit moment een belofte draagt die alleen het hart verstaat.