Bloemen schreeuwen je naam

Hoe dáns de lente, schaamteloos,
terwijl jouw handen—
kleine handen—verstild
in gebaar van eeuwig geven.

Wat is eeuwigheid? Een bloem
die wij plukken om haar sterven.
Jouw lentelucht stinkt naar onze angst,
naar aarde die zich sluit.

Geen afscheid. Een aanklacht:
waarom droeg je zoveel licht
in deze wereld van stenen?
Jouw open palm—een wond

in ons verraad. Wij, die herfst
noemen wat moord heet.
Rust zacht? Nee—brand voort,
tuinier, met zon in je haar

als vlammen aan onze schuld.
Je stapjes—messcherp
in ons vlees geëtst. Bloemen
schreeuwen je naam terwijl

Gods lach vergif wordt. Wij ademen
jouw stuifmeel—gif voor wie
niet meer durft bloeien.
Geen einde. Geen genade.

Alleen dit: eeuwig honger
naar handen vol bloemen
die nooit bestonden.

... grafgedicht jonge dood ...

dood afscheid bloemen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 7 stemmen 107