Netgedichten

netgedicht (nr. 85.274):

Mijn hoogsensitieve hart

Wereld bruist door
maar ik adem zacht in vrede
mijn ziel is thuis hier

De wereld is altijd net iets
te fel, te luid, alsof ik in een kamer
ben die ik niet kan verlaten, de lucht te zwaar
van dingen die ik niet uitspreek, maar die mijn ziel toch verteren.

Mijn huid is gevoelig voor het
schuren van gedachten, elk woord dat voorbij-
glijdt raakt me dieper dan verwacht. Ik verlang naar stilte, naar
de ruimte waarin ik adem en mijn hart kan kloppen zonder angst voor de echo.

Ik zoek de stilte van de natuur, de
zachte aanraking van de tijd, waar niets snel hoeft
te gaan, waar ik kan voelen zonder te vechten. Maar zelfs daar worden
mijn zintuigen op hun scherpst gezet, de schoonheid is een zwaard en een balsem tegelijk.

En toch, in deze kwetsbaarheid, ontdek ik
een kracht die ik niet verwachtte, de kracht om de wereld
te zien in haar zachte helderheid, te luisteren naar wat anderen niet horen,
te begrijpen wat er niet wordt gezegd, en te vinden wat verborgen is in de stilte van mijn eigen hart.