Netgedichten

netgedicht (nr. 85.315):

De fluistering van de aarde

Vlieg in het groen
stilte rust op tere vleugels
de aarde ademt

In de ochtend komt de
aarde langzaam tot leven. Ze ademt haar
geuren uit en schenkt me de klank van haar rust, waar de
bomen praten met de lucht en mijn hart trilt met elke zucht die zij voortbrengt.

Haar stem is geen geluid
dat je hoort: het is de druk van een zachte
hand tegen mijn gevoelige huid, de trillingen die ik voel in
de holtes van mijn lichaam, zoals regen de grond kust, zonder ooit te spreken.

Ze roept mij niet hard, maar
in de verborgen ruimte waar de tijd stil staat
en de gedachten wegglijden als bladeren die neerdwarrelen
op het pad van de ziel, en ik, als een echo, antwoord met een kalmte die alles zegt.

Ze weet van het verlangen in
mijn diepste wezen. Ze ziet de schaduwen die
ik met mij meedraag, en zij schenkt me haar rust, een tedere
kracht die ik nauwelijks begreep, tot ik stil werd, om haar fluistering eindelijk te horen.