Netgedichten

netgedicht (nr. 85.421):

De kunst van eenvoud

Zingende merel
stilte vult de lege lucht
dauw op het blad ligt

Soms is het genoeg om
een straal licht te volgen, hoe die zich
strekt over de vloer zonder haast, alsof de ochtend zelf
even wil blijven hangen, zodat ik mag voelen wat ik anders zou vergeten.

De wereld roept luid, maar ik
luister liever naar het zachte, de stem van wind
tussen bladeren, het tikken van tijd op mijn huid. Ik hoef geen
richting als ik verbonden ben met dit moment, waar zelfs adem zichzelf doet begrijpen.

Er zit een waarheid in het kleine,
die niemand opjaagt, een echtheid in het kijken
naar iets dat eenvoudigweg bestaat, zonder oordeel — zoals een
vogel op een tak, die niets hoeft te bewijzen, en mij toont hoe rust vanzelfsprekend kan zijn.

Laat anderen maar zoeken naar
betekenis in het grote, in het streven, ik vind die
juist in de stille ruimte tussen twee gedachten, waar niets hoeft te
gebeuren om waardevol te zijn — alleen al aanwezig zijn kan voelen als een voltooid antwoord.