Netgedichten

netgedicht (nr. 85.452):

Lentebeleving

Lente ademt zacht
vogels schuilen in het gras
stilte in de lucht

Soms is het genoeg om
stil te staan in het zachte ochtendlicht,
de geur van natte aarde te ruiken, riet te horen ritselen,
bloesemblauw te zien oplichten — alsof alles wat buiten ook in mij ontstaat.

Ik hoef niets te begrijpen,
alleen te zijn met het seizoen, waar een
subtiele vogelvlucht als een fluistering langs me strijkt en
het water beweegt als een gedachte die nog geen woorden heeft gevonden.

Ontwakende kleuren spreken
— een geel dat hoop ademt, een groen dat
rust brengt tot een bloesemtak die roze fluistert in mijn borst:
een herinnering zonder naam, maar diep vertrouwd, en altijd in mij aanwezig.

Ik kijk, ik luister, ik adem — en
zie hoe de levende natuur mij voorgaat, zonder
oordeel, zonder haast, eenvoudig aanwezig in het nu. Ik hoef
niets toe te voegen en niets vast te houden; lente vindt mij precies zoals ik ben.