Tot de vaat ons scheidt

Ik stond daar. In een maatpak dat eigenlijk voor m’n neef was gemaakt,
met schoenen die voelden alsof ik in beton stond.
Iedereen zei dat ik straalde.
Wat ze bedoelden: ik zweette me kapot van de stress
en de kragen van mijn hemd sneden in mijn nek
alsof ze wilden zeggen: ge zit hier vast, jongen.

Ze kwam eraan. In dat witte kleed.
Mooi. Echt waar.
Zo mooi dat ik even dacht: misschien komt dit nog goed.
Maar dan zag ik haar glimlachen
zoals vrouwen glimlachen als ze een juweel krijgen dat ze niet mooi vinden
maar geen scène willen maken op het familiefeest.

Iedereen klapte.
Er werd gekust, geroepen, gefotografeerd.
En ik dacht alleen maar:
had ik maar gewoon thuis gebleven.
In mijn onderbroek.
Met een zak chips.
En de match op tv.

Ik hield van haar, denk ik. Ooit.
Of iets dat erop leek.
Nu hield ik vooral m’n buik in
en m’n gedachten ver weg van de toekomst.
Want die toekomst –
dat was zij die klaagt over de vuilbak,
ik die te laat thuiskom,
een dochter die me “papa” noemt
maar op haar twaalfde al op haar moeder begint te lijken,
en een zoon die mijn gereedschap kwijtmaakt
zonder ooit iets te repareren.

We gingen trouwen.
En in mijn hoofd hoorde ik een stem die zei:
gast, dit is het.
Dit is hoe je sterft in stukjes.
Met plastieken ringen en de geur van mosselen
op een feestzaal waar niemand nog weet waarom ze juichen.

En toch.
Ik zei ja.
Omdat er geen pauzeknop is.
En omdat de frietjes warm waren

Tot de vaat ons scheidt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 35