Curriculum VitraiL

Ik zat in het café.
Tafel vijf.
Mijn vaste plek,
want daar staat de leuning scheef
en dat past bij mij.
Aan mijn voeten lag een hond
die ik niet had gevraagd,
maar die blijkbaar bij me hoort
sinds ik ooit een worst heb gedeeld
op een dinsdag in februari.

En daar, voor het raam,
liep hij voorbij:
de man met de lanyard.
Alsof hij onderweg was
naar een plaats
waar alleen mensen met Excel kunnen overleven.

Zijn lanyard wapperde
als een vlag op halve stok.
Zijn badge blonk
alsof het iets betekende,
maar we weten allebei:
dat betekent niks.
Net als diploma’s.
Of beloftes.
Of die blik die jij me ooit gaf
op een parking in Gentbrugge.

De hond gromde.
Hij rook iets.
Waarschijnlijk de geur van
middelmatig gezag.
De man met de lanyard
liep verder,
en ik vroeg me af
waar hij straks zou eindigen.
Een meeting?
Een auto?
Een leeg appartement met een plant
die het ook heeft opgegeven?

Ik dronk mijn pint uit
alsof het de laatste was,
en bestelde nog een.
Omdat eerste dingen eindigen
en laatste dingen zich herhalen.

En ergens in mij
wist ik:
die man met lanyard
was een wandelende versie van alles
wat ik vermijd
en stiekem ben geworden.

De hond geeuwde.
De kroeg werd stiller.
En ik dacht:
het leven is gewoon
een badge zonder naam
die je per ongeluk om je nek kreeg
bij de geboorte,
en niemand heeft ooit de scanner gevonden
om hem uit te lezen.

Sleuterhangerman

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 25