Netgedichten

netgedicht (nr. 85.524):

Eeuwig moederdag

Moeders zachte hand
wieg van warmte en wijsheid
liefde altijd trouw

Je handen zijn ouder geworden maar dragen nog steeds de wereld,
niet meer in armen van kracht, maar in gebaren van herinnering en stilte.
Je ogen lezen nog steeds mijn gezicht alsof ik nooit volwassen werd,
alsof elk knikje van mij nog steeds jouw kompas is in de dag.

Je zorg bleef niet steken in kindertijd maar reikte tot in mijn stormen,
ongevraagd, onvermoeid, als adem in een kamer die nooit sluit.
Niet elke liefde is luid – de jouwe spreekt in zachte herhalingen,
in de maaltijd op tijd, het telefoontje als het net donker wordt.

De seizoenen wisselden maar je bleef de vaste grond onder alles,
geen kalender houdt bij hoeveel keren je mij hebt gered.
Je dacht dat ik het niet zag, hoe je gaf zonder terug te vragen,
maar ik draag je stille daden nu als een amulet van licht.

Laat bloemen verdorren en kaarten verwaaien na deze ene dag,
want jouw moeder zijn hield nooit op, ook niet als ik zweeg.
Vandaag noem ik het hardop, maar je was er al lang daarvoor:
de eeuwige moederdag leeft in elk moment dat je mij nooit vergat.