Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 85.547):

Waar de lucht brak

Stilte na de klap
in kinderschoenen groeit weer
iets wat niet verdwijnt

De lucht stond stil die middag,
ramen schreeuwden zonder stem, de straten
hielden hun adem in. Een fonkeling van feest sloeg om in vuur,
rook en ijzer, en ineens was alles verleden, terwijl de klok gewoon doorging.

Speelgoed dreef tussen puin als
gestrande herinnering, een fiets zonder eigenaar,
een foto vol stof maar met lach. Iemand schreeuwde om hulp — of
om iemand die niet kwam. Achter elke muur lag een stilte die niets meer zou zeggen.

Kranten noemden getallen, maar
niemand kon ze voelen, de stad raakte haar adem
kwijt en leerde opnieuw te lopen. Bloemen werden gelegd waar ooit
struiken groeiden. De hemel kleurde wekenlang grauw, zelfs toen de zon weer kwam.

Enschede huilt nog, zacht, onder
stenen die opnieuw werden gestapeld, maar wie goed
luistert hoort hoe hoop zich vermengt met puin, hoe een wijk zichzelf weer
begint te benoemen, en elke lente toch weer iets groens durft te bloeien in het stille najaar.