Netgedichten

netgedicht (nr. 85.763):

Waar het zacht is

Ik voel jouw stilte
zonder dat je iets zegt
mijn hart antwoordt al

Er zijn ochtenden waarop de
wereld te luid binnenkomt, waar elke stem
snijdt, elk gebaar een echo achterlaat, en zelfs stilte te vol
lijkt om in te schuilen—dan zoek ik de plek waar mijn adem weer zacht mag zijn.

Ik voel alles, vaak te veel, als
regen die blijft vallen, en leer dat niet meer
als zwakte, maar als kracht te zien—alsof mijn tedere ziel
met open handen luistert naar wat anderen fluisteren, maar zelf niet begrijpen.

Troost is geen antwoord, geen
hand die iets oplost, maar een blik die blijft, een
aanwezigheid die niets wil veranderen—alleen het samen zijn met
wat pijn doet, zonder haast, zonder oordeel, met het stille weten: je mag hier zijn.

En als ik eindelijk durf te rusten in die
zachtheid, die niets wil fixen maar gewoon nabij is en
blijft, dan weet ik: deze gevoeligheid is geen last, maar een stille kracht
die liefheeft tot in het breekbare, daar waar zacht gezelschap meer zegt dan welk woord ook.