De stiltecoupé

Mist tilt het licht op
tussen rails en dauwdruppels
glijdt de zon naar mij


De trein glijdt als een ademtocht door
het sluimerende land. Achter het glas welt de zon op
als een traag ontluikend vuur, mistvlagen vlechten zich loom om
de hekken en bomen, en alles zwijgt, alsof de wereld zichzelf opnieuw bedenkt.

Tussen de spijlen van perrons breekt het
licht open, goud scheurt de nevels los van hun nachtelijke
schuilplaatsen. Ik zit stil en voel hoe mijn gedachten zich uitstrekken
met het landschap, hoe alles in mij meeademt met de langzame adem van de ochtend.

De coupé ademt een haast tastbare vrede,
vederlicht en helder. Het zachte bonzen van de rails tilt mijn
lichaam als een wiegend blad, en buiten verandert elke boom, elke schaduw
in een drijvende droom, alsof de wereld nog even weigert helemaal wakker te worden.

Wanneer ik uitstap, draag ik de zon als een
onzichtbare mantel om mijn schouders. De geur van natte aarde
en ijle dauw kleeft nog aan mijn huid, en onder mijn stappen hoor ik het land
zacht zijn naam fluisteren: een reis zonder bestemming, maar vol van aankomen in het licht.

Biografie van deze schrijver

Stiltecoupé trein verstilling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 107