nakomelingen

nu rug en schouders zich gelden laten
zijn zaailingen aan askleurig zand ontsproten
verworpen aarde doorkliefd van zingende gaten
allen door grind en stoffelijke grond geschoten

wat zal van onze dagen blijven hangen
zo vluchtig als wederkerend zij zijn
nooit meer door een verleden bevangen
verscholen in het stenen hart zo kristallijn

nu is de tijd om zichzelf te dragen
voort te gaan langs wegen en paden
ben bevreesd noch verweesd

ik wilde het nog vragen
maar kan het al raden
het is mooi geweest

rug zand wegen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 22