Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.165):

Waar het blauw zich verbindt

In zacht ochtendlicht
een bloem zonder vast begin
luistert naar de grond

Tussen gras dat buigt onder het
gewicht van ochtend, staat het Rapunzelklokje,
licht van kleur en zacht van aard, alsof het luistert naar iets dat
wij niet horen — een fluisterlijn tussen wortel en wereld, onzichtbaar maar echt.

Onder de aarde raken zijn wortels
die van anderen, niet uit drang, maar omdat samen
bestaan zachter draagt. Ze delen aanrakingen, stille seizoenen -
een vloeiend gebaar dat nergens begint en nergens ophoudt, maar voortduurt.

In de verwevende stengel beweegt
iets dat niet alleen is, iets wat blijft, ook als het
blad verwelkt. Een tedere stroom die zich hecht aan wat dichtbij
groeit, zoals herinnering zich hecht aan geur of schakering, en in rust verder leeft.

En boven, in dat blauw dat zichzelf
lijkt te vergeten, hangt de bloem als een vraag zonder
antwoord, als een hand die reikt zonder te grijpen — verbonden
met alles wat zwijgt, maar niet verdwijnt, en blijft ademen in het onuitgesprokene.