Netgedichten

netgedicht (nr. 86.246):

Het zomerse bos

Zomerlicht stroomt zacht
vleugels dragen het gezang
stilte wordt geluid

De nevelige ochtend
opent zich traag, alsof het verstilde
bos eerst luistert voor het ademt. Tussen stammen
hangt iets ongezegd — een stilte die niet leeg is, maar vol verwachting.

De grond ademt nog de
koelte van de nacht, terwijl het eerste
zonlicht het vocht uit het mos haalt. Klanken zweven
in laagjes over het pad — geen richting, geen doel, alleen aanwezigheid.

Ergens beweegt iets tussen
tak en schaduw, niet om opgemerkt te
worden, maar gewoon om er te zijn. De wind neemt korte
zinnen met zich mee, flarden van een taal die ik niet spreek, maar wel begrijp.

Ik blijf staan, zonder reden
behalve het moment, en voel hoe de rust
zich nestelt tussen mijn gedachten. Niets hoeft gezegd, niets
hoeft begrepen — het bos draagt mij even zoals het alles draagt, moeiteloos en zacht.