Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.351):

Wabi-sabi

Blad valt in stilte
de wind draagt oude geuren
tijd buigt en verdwijnt

Een knop opent zich in het
zachte ochtendlicht, alsof ze zich eerst wil
afstemmen op de stilte om haar heen. De lucht draagt
de geur van vochtige aarde, en de tijd lijkt even geen haast te kennen.

In volle bloei spreidt ze haar
kleuren als vanzelf, niet om te overtuigen,
maar omdat het zo bedoeld is. De zon verwarmt haar
zonder belofte van morgen, en elke beweging in de wind voelt als genoeg.

Wanneer bladeren langzaam
droger worden en hun glans verliezen, is
er geen verdriet, slechts een zacht teruggeven. Het buigen
gebeurt zonder enige weerstand, een stille erkenning dat alles een plek heeft.

Wat achterblijft, keert rustig
terug naar de aarde die haar geduldig draagt,
de cyclus voltooit zich zoals altijd. In de barsten en het verval
schuilt een verstilde schoonheid, een fluistering dat niets ooit werkelijk verdwijnt.